schilderen uit eerbied

de rauwe kant van rouw
​Het is alweer bijna een jaar geleden dat mijn vader overleed.
In de eerste maanden was ik er veel mee bezig, en dan had de herinnering aan hem een rauw randje. Van die ogenschijnlijk kleine momenten die je met een ruk in de realiteit brengen dat iemand er niet meer is. Zoals wanneer ik in mijn apps omlaag scrolde en dan opeens zijn naam voorbij zag komen. Of het moment dat zijn verjaardag eraan zat te komen, of kerstmis en dat ik hem geen kaart meer hoefde te sturen... Au! Ja, rauw voelde die rouw. En ondanks dat het jaar nog niet voorbij is, zijn de gedachten die ik de laatste tijd aan hem heb vooral van een zachte aard, zoals 'dit zou hij ook vast leuk hebben gevonden'. Soms is hij even heel nabij, ook al kan ik niet meer op die aardse manier met hem communiceren. Ik noem het een contactje met boven, die me een glimlach ontfutselt. Dit zo schrijvende, had ik nou uitgerekend vandaag weer zo'n rauw moment. Dat ik deze blog zit te schrijven, zal er vast mee van doen hebben. Tja, het jaar is nog niet voorbij... 

Ik herken de fasen van de rouwverwerking in mijn eigen ervaringen, maar laat het vooral komen zoals het komt. Ik doe er dus niet heel bewust iets mee. Maar er is één ding waar ik wel bewust iets mee ben gaan doen en dat is het schilderen van de plek waar ik mijn vaders as verstrooide.  

magische momenten
Op de dag die zijn verjaardag zou zijn geweest was ik daar samen met mijn man en ons moppie, onze hond. Mijn vader was ook zo dol op haar! We waren bij een riviertje in het zuiden van Limburg op een zonovergoten dag. In mijn herinnering was er heel veel en vooral ook heel mooi licht... en ook in figuurlijke zin ervoer ik het als heel licht. Dat as verstrooien ook vreugde en licht kan brengen, dat had ik niet verwacht!

Het was een moment buiten de tijd. Tijdens de wandeling er naartoe begon dat al, en ervoeren we dat we geleid werden naar precies die ene opening in de begroeide oever waar we bij het water konden komen. Vanaf het pad kon je die opening niet zien, en toch werd ik het weiland ingestuurd. Het pad waarop we liepen boog af naar links parallel aan de rivier en rechts was een weiland, dus het was logisch om naar links te wandelen tot we een geschikt plekje zouden vinden. Maar mijn lichaam stuurde me al naar rechts, het weiland in. En ja, daar aan het einde van de weide was inderdaad een smal rotsig paadje omlaag naar het water. Magisch toch!

En op de terugweg was daar weer zo'n magisch moment, wandelend door het weiland, toen we werden begroet door twee zwart blauwe vlinders die met ons mee fladderden. We keken elkaar aan en wisten 'dit is een teken van boven'.  Ik had bovendien nog nooit zulke prachtige vlinders met die diepblauw-zwarte kleur gezien. 

schilderen
De plek waar we mijn vaders as verstrooiden, waar de zon zo verstillend op het water scheen met de volle bomen en struikgewas aan de oevers, dat riviergezicht had ik in de week erna al op het doek geschilderd. Met schilderen kan ik denk ik ook verwerken: in elke laag die ik aanbreng ben ik weer even daar, sta ik stil, en doorleef het als het ware nog eens.

Het schildersdoek bleef vervolgens een half jaar onaangeroerd op mijn ezel staan. Tot afgelopen weekend, toen kwamen de zwart blauwe vlinders opeens weer in gedachten, en wist ik: die horen erbij! Voor mijn schilderij zittend, voelde ik intuïtief aan dat de vlinders aan de linker kant horen. En als ik erover nadenk is dat ook zo mooi kloppend: dat is waar het water naar toe stroomde, samen met zijn as. De rechterkant van het schilderij staat nog open, is ook nog niet af. Die kant voelt als de plek voor mijn moeder. Daar waar het water vandaan komt, het bekken, de bron. Ze is er nog, al leeft ze al een tijdje in een andere sfeer, in een vergevorderde fase van dementie. Welk teken precies bij haar ziel naar voren komt, zal ik nog zien, maar het doek wacht met eerbied...

eerbied
Eerbied, een mooi woord eigenlijk, ik gebruik het niet vaak. Bij het verwerken van mijn vaders overlijden, komt het woord wel op. Ik heb nog zoveel meer eerbied gekregen voor dit grootse proces van het loslaten van ons lichaam en het overgaan van onze ziel.
​
Het schilderen is daarmee niet alleen een eerbetoon aan waar ik vandaan kom, een eerbetoon aan mijn ouders. Het is voor mij ook een eerbetoon aan de oorsprong voorbij mijn ouders, aan de magie van het leven wat zoveel meer is dan we in onze dagdagelijkse manier van denken soms lijken te geloven. Mijn schilderij geeft me een tastbare herinnering aan die magische momenten die voor mij meer werkelijkheid zijn. Eerbied voor het wezenlijke waar geen woorden voor zijn. 

✨ Petra 

Mijn schilderij in wording:

---