perfecte uitvoering?

De uitvoering hoeft niet perfect te zijn. Het gaat om de moed om een nieuwe creatie naar buiten te brengen, geboren te laten worden. Vanuit het 'al goed zijn' te mogen leren wat daarmee de volgende stap is. 

Ik mijmer de afgelopen dagen op 'meesterschap' en wat dat voor mij betekent. En hoe verhoudt die zich tot een perfecte uitvoering? De aanleiding is de afronding van een systemische opleiding waarin een groot aantal professionals met ons deelneemsters -9 vrouwen- deelden wat hun bijdrage in systemisch werken is. Naar de afronding toewerkend, waren wij uitgenodigd om onze eigen stem te laten horen door onze eigen vorm van systemisch werken met de groep te delen. Daar had ik veel werk ingestoken. Ter inspiratie had ik kaarten geschilderd, voor elke vrouw één met daarop de afbeelding van mijn werkvorm. Deze werkvorm is een manier van met elkaar in dialoog zijn, waarbij ik mijn oude liefde van 'verlichte communicatie' nieuw leven heb ingeblazen en omgedoopt tot 'communicatie vanuit het lege midden'. Daarover een andere blog wanneer die zover is. 

De uitvoering was niet perfect. Dat vond ik althans, en was zeker niet gebaseerd op de enthousiaste en positieve reacties van mijn mededeelneemsters. 
Maar voor mij bleef het knagen en baalde ik in eerste instantie van die naar mijn idee niet perfecte uitvoering. Die stem ging van 'shit, ik had het toch zo mooi voorbereid' naar 'ik had het beter aan moeten voelen en moeten schakelen in het moment, waarom heb ik nou vastgehouden aan de vorm die ik met de groep wilde delen?' tot 'verdorie, dit is mijn stem, dit is de vorm waarmee ik iets wezenlijks heb te delen, die roep wil ik niet negeren'.

Een paar dagen later kwam een diepere beweging op gang. Inmiddels weet ik dat ik even bezinningstijd nodig heb, dus ik heb het proces haar gang laten gaan. En het was dus juist dat schuren van de imperfectie, die mij in beweging zette. Was het in mijn ogen perfect geweest, dan had ik er een strik omheen gedaan en klaar. Alhoewel... zo zwart wit is het natuurlijk ook niet. Een sprankelend einde was heerlijk geweest, maar goed, het ging zoals het moest gaan en dat heeft me weer een laagje dieper in mezelf gebracht. 

Weer een dag of wat later, al fietsend door het Austerlitzse bos op weg naar mijn werk, dienden zich spontaan inzichten aan die alle twijfels en knagen van tafel veegden. Het leek wel een opstelling, waarin allerlei helende bewegingen door die inzichten ontstonden. 
​Op mijn werk aangekomen liep ik vol energie naar mijn eerste afspraak, en die bleek warempel uitgevallen te zijn. Wow, zomaar een leeg moment in mijn agenda. Ik wist al wat ik wilde doen. Aan mijn bureau zittend, rolden de inzichten zo op papier. Wat bracht deze niet perfecte uitvoering mij veel. Ik las ze later die middag thuis voor en mijn man zei ‘wat mooi, uit welk boek heb je die?’ 🥰  Mijn eigen wijsheid, mijn eigen stem, daar komen ze uit! 

Hier zijn ze: 

• Met het zoeken naar erkenning van de ouder, besef ik dat ik het ben die mezelf permissie geeft om ook kind te mogen zijn én mezelf te koesteren. Ik ben nu zelf de ouder voor mijn kind. 
• De pijn die ik ervaar bij schending van de heiligheid in een groep of naar een persoon, geeft mij het inzicht waar het mij om te doen is. De pijn raakt mijn verlangen en mijn levensmissie: het heilige tussen ons tot leven brengen.
• Wanneer ik zoek naar de meester buiten mij, word ik onherroepelijk teruggekaatst naar de meester in mezelf. De meester in mijzelf erkennen geeft de ruimte om de meester in de ander te zien, met al mijn en diens tekortkomingen.
• En daarmee kom ik tot mijn laatste inzicht waar ik deze blog al mee begon: De uitvoering hoeft niet perfect te zijn, daar gaat het niet over. Het gaat om de moed om mijn nieuwe creatie naar buiten te brengen, geboren te laten worden. Vanuit het 'al goed zijn' te mogen leren wat daarmee mijn volgende stap is. Daar toont zich mijn meesterschap.

Ik laat ontstaan wat mijn volgende blog is, ik ben benieuwd! 

✨ Petra

---