heiligheid tussen ons

Ik werd gevraagd mijn eigen vorm te tonen. Als voltooiing van een rijke en intensieve opleiding in systemisch werken. Ik was tot nu toe nog niet zo van de opstellingen, en heb daar gedurende de opleiding veel moois in mogen ervaren. Vooral de magie van de werking van een opstelling heeft me het afgelopen jaar meermaals diep geraakt. Toch was het doen van een opstelling niet persé mijn vorm. Wel was ik dichterbij mijn eigen zielenmissie in mijn werk gekomen. En laat ik nou járen geleden een dialoogvorm hebben beoefend die daar precies bij aansluit! Ik heb besloten die af te stoffen en in een nieuw jasje te gieten, en hoe systemisch dat die is.

de essentie in mijn werk
Eerst over hoe ik nieuwe woorden vond voor waar het mij om te doen is in mijn werk. Gedurende de opleiding kwamen vele bijzondere voorgangers in het systemisch werken voorbij. Tot en met een theoloog des vaderlands... wellicht niet de meest systemisch geschoolde professional, maar laat ik nou via hem tot de woorden komen waar het mij in de essentie om gaat in mijn werk: het heilige tussen ons openen. 

Eerder noemde ik dat in meer gangbare taal 'de potentie in teams naar voren halen', maar dat klinkt me nu bijna te gewoon in de oren. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat het heilige naar voren halen in wezen ook over potentie gaat. Maar zoals ik het bedoel gaat het een stapje verder dan wat we normaliter onder 'potentie' verstaan. Bij potentie gaat het vaak over onze kwaliteiten nog meer benutten en laten stromen om zo de effectiviteit van het team te vergroten. Bij de heiligheid naar voren te halen, denk ik aan onze grootsheid belichamen. Die grootsheid gaat over onze diepste eigenheid, ons eigen licht, ons hogere zelf. Wanneer we samen met anderen allemaal ons hogere zelf belichamen, dan opent zich werkelijk iets heiligs tussen ons... 

Waar twee of meer in mijn naam aanwezig zijn...
Mijn vorm in systemisch werken gaat dus over mijn en jouw hogere zelf uitnodigen in dialoog met elkaar. Op deze wijze in dialoog zijn, brengt de heiligheid tussen ons. Daar gaat "Waar twee of meer in mijn naam aanwezig zijn, daar ben ik in hun midden"* volgens mij over. En 'ik' zie ik dan als onze diepste, goddelijke bron, de plek in onszelf en tussen ons waar we één zijn. Dus die eenheid, die heiligheid is tussen ons geopend wanneer we vanuit ons hogere zelf bijeen komen. 

Ik noem deze vorm van dialoog 'communicatie vanuit het lege midden'. Het lege midden is een term die in systemisch werken veel wordt gebruikt en staat voor de plek van 'Zijn' zonder oordelen. Het is het Zijn dat om overgave aan het hier & nu vraagt. Deze plek van Zijn is inherent in verbinding met het grotere systeem waarin we allemaal één zijn en van waaruit we tegelijkertijd onze unieke bijdrage hebben. Ik ervaar het lege midden als de bron waar we uit spreken wanneer we 'communicatie vanuit het lege midden' met elkaar beoefenen.

wat ervaar je dan?
Misschien ken je het al, het is ook zo dichtbij. In de vonk die in een gesprek over en weer gaat en je de tijd laat vergeten. Het is diep eigen. Het ligt voor onze voeten als potentieel te wachten tot we ons ware zelf omarmen en openen tussen elkaar.

Wat je ervaart wanneer je vanuit je ware, hogere zelf in dialoog met de ander bent, is de paradox van autonomie en verbondenheid. Je bent méér jezelf én meer in verbinding dan ooit. Het maakt niet eens meer uit wie er dan spreekt, we zijn één met het veld waaruit wijsheid beweegt en zijn er instrument van geworden. En het bijzondere is ook dat jij jouw eigen stem blijft houden, op jouw eigen wijze een zijde van de diamant laat schitteren. 

Je ervaart ook een sterk besef van verbondenheid met alles, en dat wat je zegt of onderzoekt het grotere geheel dient. En omdat je daar zo diep mee verbonden bent, dient datgene wat het geheel bedient ook jouw hogere, ware zelf. Het vervult en verrijkt je tegelijkertijd. En het maakt dan in wezen niet meer uit wie er spreekt, als hetgeen wat aan het licht wil komen, maar gedeeld wordt. 

Tijd, ik noemde het eerder al even: die valt weg in deze vorm van samen Zijn. Je bent samen helemaal aanwezig in het hier & nu. Bestaat tijd eigenlijk wel? 

hoe doe je dat?
Ook hier geldt weer een paradox: we zijn al één in het grote veld van Leven en daarom  is de mogelijkheid voor deze vorm van dialoog alom aanwezig én toch kan het niet altijd en overal. Het vraagt namelijk ook iets van de deelnemende leden. Het vraagt van elke deelnemer overgave aan ieders hogere zelf. Dat kan op weerstand stuiten. Ons ego wil dat niet... dan sta je voor de uitnodiging om die stem met mildheid te kunnen laten. Niet verketteren, maar laten. Je hoeft niet hard te werken, maar het vraagt een ander soort inspanning, deze overgave.
En met die overgave, is er ook een inherent willen geven aan wat groter is dan ik afzonderlijk ben. Dat gaat vóór. Ook vraagt het een continue staat van alertheid, want de groeven van ons afgescheiden denken zijn diep, en kunnen -zeker wanneer het spannend wordt- de kop op steken en de boel willen saboteren. Kortom, het vraagt bewustzijn en commitment. 

toekomst 
Jaren geleden beoefende ik deze vorm van dialoog dus al. Ik was erbij toen we dit in de spirituele gemeenschap waar ik toen aan deelnam voor het eerst in gesprekskringen ervoeren en verder ontwikkelden. En het mooie is: bewustzijn beweegt verder. Wat in 2005 nieuw en voor een paar mensen toegankelijk was, is nu veel breder beschikbaar. Dat is hoe bewustzijn werkt.**

Ik voorzie dus dat naarmate we meer en meer bewust worden en genoeg krijgen van ons ego die aan het stuur zit, dat we stilaan ook meer toe zijn aan deze vorm van dialoog. Dat we verlangen om met elkaar te creëren vanuit ons diepe besef van eenheid.

Ik voorzie dat we dit ook in organisaties gaan beoefenen. Waar meditatie 20 jaar geleden nog mega spiri was, is het nu gemeengoed. Je kunt al tijdens je lunch in menig stilteruimte mediteren. Dus de volgende stap komt eraan!  

Waarom zouden we dat willen?
Omdat deze vorm van dialoog ons ten diepste voedt.
Omdat met 'communicatie vanuit het lege midden' de oplossingen beschikbaar zijn die we niet in onze afzonderlijke ik-jes hadden kunnen bedenken.
​Omdat daar de vernieuwing vandaan komt waar we zo naar zoeken.
Omdat je via deze vorm van dialoog bij kan dragen aan het grotere geheel vanuit jouw diepste zelf. En dat is met al je kennis en ervaringen die je in je rugzak meeneemt; wat nodig is, zal je dan ook gebruiken...
En nog veel meer, wat zich in de beoefening zal tonen.

Ik wens ons deze ervaring en toepassing toe! 
✨ Petra

* Deze bekende uitspraak komt oorspronkelijk uit het evangelie van Mattheus. 
** Denk hierbij ook aan het werk van Rupert Sheldrake en wat hij morfogenetische velden noemt. Daarmee beschrijft hij dat naarmate meer mensen een bepaalde vaardigheid onder de knie hebben, des te gemakkelijker en sneller zullen anderen zich deze eigenschap verwerven. 
​

---